Znikomek - tytułowy bohater wiersza Bolesława Leśmiana z tomu "Napój cienisty", 1936 r. – wejście główne do Zamojskiego Domu Kultury, ul. Partyzantów 13

Rzeźba wykonana przez Bartłomieja Sęczawę z inicjatywy ZDK. Fundatorka: Stanisława Igras. Odsłonięcie Znikomka, piątej rzeźby z cyklu postaci inspirowanych twórczością Bolesława Leśmiana miało miejsce podczas 14. Festiwalu Ulica Literacka 2021 r.


Bolesław Leśmian Znikomek

W cie­ni­stym ist­nień bez­ła­dzie Zni­ko­mek błą­ka się skocz­nie.
Jed­no ma oko błę­kit­ne, a dru­gie — piw­ne, więc ra­czej
Nie wi­dzi świa­ta tak samo, lecz każ­dym okiem — ina­czej —
I nie wie, któ­ry z tych świa­tów jest rze­czy­wi­sty — za­ocz­nie?

Dwie du­sze tai w swej pier­si: jed­na po nie­bie się włó­czy, —
Dru­ga — na zie­mi mar­nie­je. Dwie na­raz ko­cha dziew­czy­ny:
Ta czar­na — snu wie­czy­ste­go na pa­mięć barw­nie się uczy, —
Ta ja­sna — ca­łun po­wiew­ny tka dla umar­łej do­li­ny.

Któ­rąż z nich ko­cha na­praw­dę? Złe ścież­ki! — Głę­bo­kie wody! —
Urwi­ska! — Na­wo­ły­wa­nia! — I zni­kąd żad­nej po­mo­cy! —
I po­wi­kła­ne od lęku, w mrok pierz­cha­ją­ce ogro­dy! —
A w dło­niach — nad­miar ist­nie­nia, a w oczach — okru­chy nocy!

I mgła na ustach dziew­czy­ny, ru­mia­nych ma­rzeń roz­grzew­ką, —
A kwia­ty wza­jem się wi­dzą, — a zgo­ny wza­jem się tłu­mią! —
Zni­ko­mek spo­żył kęs nie­ba i mie­sza zło­tą mą­tew­ką
Cień wła­sny z cie­niem brzóz kil­ku. A brzo­zy śnią się i szu­mią...